Nic nie rób. Bądź nikim, a będziesz mieć spokojne życie czyli podsumowanie 2018 roku.

Zawsze robiłam podsumowania. Kto jak kto, ale księgowa (mój znienawidzony zawód wyuczony) bilans robi, chociażby nie chciała. Mam też inne wady, np. robię plany i postanowienia na nadchodzący rok, ale nie o tym chcę się z Wami podzielić.

Bez cienia zastanowienia i bez najmniejszej żenady robię podsumowanie, bo ten rok był dla mnie kosmiczny! Zaczęłam robić rzeczy, które zawsze gdzieś mi kiełkowały w głowie, ale zwykle umierały z braku wody, nawozu, albo właściwego podłoża. Oczywiście, aby bardziej docenić to, co zrobiłam i udało mi się swoim barańskim uporem dokonać trzeba nazwać, a zatem nazywam.

Ukochane podróże małe i duże. Były, a jakże. Czasem w drodze do pracy i z pracy, czasem w weekend. Plany na wycieczki i wakacje mam na 5 lat do przodu. Nic tak bardziej mnie nie nakręca jak planowanie podróży i odkrywanie ciekawych miejsc.

W 2018 roku dołączyłam do fantastycznej inicjatywy zwącej się Schronisko dla Niechcianych Roślin i okazało się, że nie dość, że reanimuję chore rośliny, które ratuję spod śmietnika lub nieumiejętnej opieki, to daję ludziom radość w postaci roślin i mam z tego niewyobrażalną frajdę. Całe medialne zamieszanie, jakie się pojawiło wokół mnie jest oczywiście przeze mnie wywołane, bo to nieprawda, że „siedź w kącie, a znajdą cię”. Raczej „rób i chwal się sukcesami, a dostrzegą Cię inni”. Potem już jest tylko efekt kuli śnieżnej.

Prowadziłam również aktywnie bloga Poligon, potem wredna koleżanka Hashimoto i praca nieco ograniczyły moja aktywność, ale jak sami widzicie wróciłam i mam tyle tematów na wpisy, że głowa i komputer pęka od niedokończonych tekstów czekających na puenty.

Zrealizowałam dawną pasję i miłość, a także wielkie marzenie, czyli dołączyłam do chóru. Wcześniej już śpiewałam w chórze, a właściwie w dwóch, ale ponieważ chcę więcej i więcej, to dołączyłam do Krakofonii. Krakofonia to niebanalny chór. To chór, w którym oprócz miłości do muzyki ważna jest równość, wolność i szacunek. To chór lgbtq+, ale najważniejsza dla wszystkich chórzystów jest miłość do muzyki i śpiewania, a nie jaką orientację chórzysta i chórzystka prezentuje czy jak się definiuje. To sprawia, że każdy, kto szanuje innych i kocha muzykę poczuje się w Krakofonii dobrze.

I chyba najważniejsza zmiana, czyli sfera zawodowa. Rzuciłam w diabły wszystko, czym dotychczas się zajmowałam. Zrobiłam uprawnienia i zostałam opiekunem w żłobku. Wcześniejsze doświadczenie w byciu nianią upewniło mnie w przekonaniu, że to moja właściwa droga. Pracuję w miejscu, które ma bardzo wysokie standardy pracy, gdzie nie można sobie pozwolić na bylejakość i właśnie o to chodzi. Bo dzieci nie można traktować byle jak! One zasługują na najwyższą jakość.

W 2018 roku pokochałam jazdę na rowerze i upierdliwie, codziennie dojeżdżałam i wracałam z pracy na rowerze. Zrobiłam łącznie ponad 800 km i złapałam bakcyla na długo. A że jeździłam bardzo ciekawą trasą, to niejednokrotnie wracając z pracy zbaczałam z trasy, aby sfotografować starą chałupę, dolinę Wilgi czy kapliczkę z czasów Austro-Węgier.

Podsumowując, to był doskonały rok. Rok wielu dobrych zmian. Rok odwagi, nauki akceptacji siebie i determinacji. Rok pasji, rok realizowania postanowień. Rok wielu komentatorów i krytykantów, ale cóż, kto nic nie robi, nie będzie oceniany. Wszystko wskazuje na to, że w 2019 roku nie zaznam spokoju, bo będzie mnie nieco więcej w wielu miejscach.

Christian Hill – Wielkie ludy historii. Grecy

Czy starożytny wojownik czuł strach? Czy jego strój był wygodny? Jak wyglądało życie w starożytnej Grecji? Czy choć trochę przypominało nasze współczesne?

O starożytnych cywilizacjach każdy z nas uczył się w szkole lub będzie się uczył. Wydaje nam się, że wiemy na ten temat sporo, bo jest to temat wciąż przewijający się w filmach czy książkach, ale książka Christiana Hilla „Wielkie ludy historii. Grecy” jednak nas zaskoczy.

Przede wszystkim napisana jest w bardzo nietypowy jak dla książek o starożytności sposób, bo jest to po prostu opowiadanie o konkretnych osobach, którzy razem uczestniczą w bitwie i olimpiadzie. Nietypowość książki polega również na użyciu przez autora opisów, które mocno pobudzają naszą wyobraźnię. Dzięki nim czujemy zapach oliwy, gorące greckie słońce, strach, radość i ból naszych bohaterów. Dokładnie czujemy to, co czuł wojownik podczas bitwy. Autor zabierze nas na olimpiadę, a nawet udzieli nam się duch rywalizacji.

Po każdym rozdziale znajdziemy słowniczek pojęć użytych w książce, które uzmysłowią nam, jak wiele z nich używamy na co dzień, w dodatku kompletnie sobie tego nie uświadamiając. Po lekturze książki uświadomimy sobie również, że stosujemy zasady, które stworzyli starożytni Grecy. Niesamowite, prawda?

Recenzja również na: www.miastodzieci.pl

Katarzyna Błażejewska-Stuhr, Monika Mrozowska „Uczta dla maluszka”

Przygotowanie posiłku dla dziecka bywa czasem nie lada wyzwaniem, wręcz sportem ekstremalnym. Zwłaszcza, kiedy dziecko najchętniej jadłoby codziennie tylko pomidorową i chleb z masłem. 

Czasem z bezsilności opadają ręce. Czasem rodzic ma już absolutnie dość. Wtedy potrzebne jest  wsparcie kogoś, kto ma na ten temat wiedzę i jest również praktykiem. Z pomocą mogą przyjść autorzy książek o diecie dzieci, ale ponieważ rynek wydawniczy zalany jest takimi pozycjami, czasem ciężko jest wybrać coś wartościowego.

Mam to szczęście, że trafiłam na bardzo dobrze napisaną i wydaną książkę Katarzyny Błażejewskiej-Stuhr i Moniki Mrozowskiej „Uczta dla maluszka”. Książkę napisaną przez dwie mamy na co dzień gotujące dla swoich dzieci, ale też posiadające na ten temat sporo wiedzy. Nie zrażajcie się znanymi nazwiskami. To bardzo wartościowa pozycja książkowa.

Książka zachwyca nie tylko oprawą graficzną, ale też ciekawymi przepisami na bardzo różne dania. Są dania proste, ale też i bardzo wyszukane, bo nikt nie powiedział, ze maluch ma jeść kanapki na przemian z pomidorową czy rosołem. Nie boję się napisać, że autorki proponują dania, które można przygotować dla całej rodziny, a nie tylko dla dzieci Oprócz sporej propozycji przepisów na dania są też cenne informacje na temat żywienia małych dzieci. 

Z wielką przyjemnością przeczytałam książkę, a z przepisów korzystam na co dzień, co i Wam polecam, a Wasze rodziny będą Wam za to wdzięczne.

Recenzja również na: www.miastodzieci.pl

Publikacja „Tęcza pod lupą” Kampanii Przeciwko Homofobii

Jesteśmy różni. Wysocy i niscy. Grubi i chudzi. Mamy różny kolor skóry i włosów. Mówimy różnymi językami. Kochamy też inaczej. Dzięki temu świat jest piękny i ciekawy. Niestety brak tolerancji skutecznie niszczy ten obraz.

Niektórzy z nas zakładają, że świat będzie taki, jaki oczekują. Że coś będzie normalne, a wszystko, co będzie odbiegało od założonej normy będzie nienormalnością. Tak też zwykle traktujemy osoby lgbt. Są dla wielu ludzi nienormalnością. Odbiegają od normy. A co jest normalnością? Jaka jest norma? Czy w ogóle możemy zdefiniować pojęcie normalności w tym przypadku?

Dobrym początkiem do zdobycia wiedzy na temat lgbt jest opracowana przez Kampanię Przeciwko Homofobii publikacja na temat osób lgbt „Tęcza pod lupą”. Obala wiele krzywdzących mitów i uogólnień, które biorą się z niewiedzy i strachu przed innością. Jest doskonałą nauką tolerancji.

Publikacja jest merytorycznym podręcznikiem dla wszystkich, którzy chcą poszerzyć swoją wiedzę na temat osób lgbt. Przyda się wszystkim, którzy chcą odrzucić uprzedzenia i krzywdzące opinie na temat gejów, lesbijek czy osób transpłciowych. Ta książka jest dla wszystkich, którzy potrzebują solidnej wiedzy, zaś wypowiedzi osób lgbt uwierzytelniają przekazane treści.

Wyobraźmy sobie świat bez uprzedzeń. Piękny, prawda? Każdy z nas jest odpowiedzialny za to, jak będzie wyglądał. Zawsze pamiętajcie, że po drugiej stronie jest człowiek. Pozwólmy mu żyć po swojemu, bo nie mamy moralnego prawa oczekiwać, że będzie żył tak, jak my chcielibyśmy, aby żył.

Pobierz bezpłatnie swój egzemplarz publikacji KPH "Tęcza pod lupą".

Joe Windy „Central Park. Kraina Koe”, tom II

Nowojorski Central Park jest miejscem magicznym. To zielone płuca Nowego Jorku, gigantycznego miasta z drapaczami chmur. Zapewne rozegrało się w nim mnóstwo przygód i wiele z nich pozostawiło dobre wspomnienia.

Joe Windy po sukcesie pierwszego tomu opowieści o baśniowej Krainie Koe kontynuuje temat w drugim tomie i po raz kolejny zaskakuje, czaruje i zachwyca. Znana nam już dobrze trójka przyjaciół nadal prowadzi misję uratowania Krainy Koe. Podróżując, walczą z ogromną ilością wrogów i spotykają wielu przyjaciół. Zmagają się ze swoimi słabościami i ograniczeniami, ale też dowiadują się o sobie zaskakujących rzeczy. Po drodze przeżywają mrożące krew w żyłach przygody.

Drugi tom Krainy Koe czyta się równie dobrze jak pierwszy. Powieść dostarcza dużego ładunku emocjonalnego. Joe Windy nie oszczędza czytelnika. Jest smutek, radość, jest też wzruszenie. Wszystkie te uczucia przeplatają się z sobą. Istna huśtawka emocjonalna powoduje, że po przeczytaniu książki czytelnik nie pozostaje obojętny, bo nie można przejść bezrefleksyjnie wobec takiej dawki emocji.

Z powieści czytelnik dowiaduje się, że w życiu najważniejsza jest miłość. Ona burzy mury, buduje i wzbogaca świat. Sprawia, że ludzie chcą być lepsi i takimi też się stają. Niekwestionowaną wartość ma również przyjaźń, czemu dowodzą nasi bohaterowie, bo bez niej nic by im się nie udało.

Czy misja Patryka, Algrid i Ogiego w końcu się powiedzie? Tego musicie się sami dowiedzieć. Ciekawi mnie natomiast, czy tak jak ja zechcecie czym prędzej spakować się i na własne oczy zobaczyć Central Park i wszystkie miejsca o których pisze autor. Ja tego doznałam po raz drugi, czego i Wam życzę.

Recenzja również na: www.czasdzieci.pl

Majówka z przyrodą: Jaworzno, Tychy, Dziećkowice

Tegoroczna majówka była bardzo intensywna i obfitowała w bardzo ciekawe miejsca. Ani na chwilę nie usiedzieliśmy na miejscu. Zaczynam od przedstawienia Wam pomysłów na wycieczki od końca długiego majowego weekendu.

Na początek wróciłam do miejsca, w którym często bywałam w dzieciństwie i odwiedziłam skałkę triasową ("Kamień") w Bolęcinie (woj. małopolskie):

Następnym punktem wycieczki był Park Gródek w Jaworznie (woj. śląskie), miejsce, które koniecznie trzeba odwiedzić z rodziną i psem. Warto także zabrać z sobą rowery z uwagi na mnogość dróg rowerowych zarówno w samym parku, jak i jego okolicach. Szmaragdowa woda, piękne skały, soczysta zieleń zachęca do wypoczynku. Polecam zabrać kosze piknikowe, kocyki i wypoczywać w tym pięknym miejscu. Podziwiając park z góry zobaczymy również bazę nurkową "Koparki". W parku znajduje się także Bacówka z owcami, alpakami czy osiołkami. Wstęp do parku jest bezpłatny.

W niedalekiej odległości znajduje się jaworznicka Geosfera o której już Wam pisałam, a którą zawsze warto odwiedzić z uwagi na piękne widoki i organizowane tam zajęcia.

 

Z Jaworzna pojechaliśmy prosto nad tyskie Jezioro Paprocańskie (woj. śląskie). Jest to miejsce, które może  poszczycić się niezliczonymi pomysłami na wypoczynek. Place zabaw, plaża, dużo punktów gastronomicznych, drogi rowerowe czy siłownia "pod chmurką" powodują, że jest to bardzo popularne miejsce wypoczynku.

Można także skorzystać z bardzo oryginalnych leżaków zawieszonych tuż nad wodą ;-)

Jezioro Paprocańskie to raj dla żeglarzy.

Jest też myjnia dla psów ;-)

Z nad Jeziora Paprocańskiego pojechaliśmy nad zbiornik wody pitnej Dziećkowice (woj. śląskie). Jest to najczystszy zbiornik wody w województwie śląskim. Jest także kolejnym, doskonałym miejscem do żeglowania w którym z powodzeniem można poczuć się jak na Mazurach. Można tu wynająć domek i żeglować do woli.

Marcin Przewoźniak „Szybka historia samochodu”

Samochód. Jeździdło, które od początku swojego powstania wzbudza emocje, ale nie wyobrażamy sobie, jak wielkie emocje samochód wzbudzał wtedy, kiedy powstał.

Pierwsze konstrukcje przerażały. Diabelska machina dyszała, syczała, prychała i hałasowała. Radziła sobie bez konia i już samo to wywoływało skrajne emocje. Pierwsi automobiliści byli postrzegani jako skrajni szaleńcy.

Książka Marcina Przewoźniaka „Szybka historia samochodu” w interesujący sposób przedstawia historię motoryzacji od samego początku. Ba! Autor sięga nawet do Biblii! Z książki dowiemy się skąd się wzięła nazwa „auto” i „samochód”, a nawet, kiedy zorganizowano pierwsze rajdy samochodowe. Przeczytamy o tym, kiedy powstały przepisy drogowe i znajdziemy informacje na temat konstruktorów samochodów. Sporo ciekawostek, dużo zdjęć i rysunków, a także humoru. Książka zaspokaja najbardziej wybrednego czytelnika i nie ma znaczenia czy jest on chłopcem czy dziewczynką. To książka dla każdego ciekawego czytelnika.

W książce zawarty jest interesujący wątek kobiecy. Tak drodzy panowie, gdyby nie dzielna pani Benz, to jej mąż nie uruchomiłby produkcji samochodu, a idąc dalej nie rozbijalibyście się dzisiaj Mercedesami. Z resztą nazwa samochodu jest imieniem córki pioniera automobilizmu Mercedes Jellinek. Jak widać, kobiety miały swój niekwestionowany udział w rozwoju motoryzacji.

Samochód jest bohaterem książki, ale autor porusza mnóstwo tematów około motoryzacyjnych. Można się dowiedzieć wielu zaskakujących rzeczy. Dużo historii, sporo ciekawostek. Samochód to bardzo ciekawy wynalazek.

Recenzja również na: www.miastodzieci.pl

Holly Webb „Strażnicy Zamku Penhallow”

Co robią dzieci, kiedy czują się samotne i zagubione? Wymyślają swój świat i uciekają w krainę baśni.

Mała Pola po śmierci taty wyprowadza się z mamą z Londynu do samego Zamku Penhallow, gdzie pracę dostaje jej mama. Wyjazd ma być również formą katharsis po stracie najbliższej osoby zarówno dla dziewczynki, jak i dla jej mamy. Mają zacząć życie od nowa, w nowym miejscu i bez przedmiotów przypominających zmarłego.

Poli wcale się Zamek Penhallow nie podoba. Wciąż tęskni za tatą, czuje się samotna, nie ma przyjaciół. Ba! Tu w ogóle nie ma dzieci, oprócz turystów, a wiadomo, że Ci przyjeżdżają w celu zwiedzenia zamku, a nie zabawy z nią.

Smutna i samotna dziewczynka nagle zaczyna przeżywać przygody z psem, który obudził się z kamiennego snu. Przygód jest wiele, niektóre są nawet bardzo niebezpieczne. Kamienny pies nie jest jedynym tajemniczym bohaterem, jakiego spotyka dziewczynka. Dzięki swojemu baśniowemu światu przestaje być już taka samotna.

Książkę czyta się z dużą łatwością. Dynamiczna akcja, ciekawe przygody i wciągająca historia powodują, że czytanie jej jest dużą przyjemnością. Świat realny miesza się z baśnią, a tajemnica goni tajemnicę.

Recenzja również na: www.miastodzieci.pl

Peter Spier „Ludzie”

Wszyscy jesteśmy różni. To fakt. Co prawda na co dzień tego nie dostrzegamy, ale to, że się różnimy jest wspaniałe.

Jakże nudne byłoby życie, gdybyśmy wyglądali tak samo, mieszkali identycznie i mieli takie same zainteresowania. Peter Spier w książce „Ludzie” ukazuje pełne bogactwo ras, kultur i wierzeń. Pokazuje nam jak bardzo różnią się ludzie wyglądem fizycznym. Robi to w ciekawy sposób, bo z racji tego, że jest rysownikiem porozumiewa się poprzez obraz. Dlatego książka przekazuje wiedzę częściej przez rysunki niż słowa. Słowo jest jedynie dodatkiem do ciekawych i sugestywnych historii obrazkowych.

Każdy z nas jest inny od reszty. Każdy wyjątkowy w swoim rodzaju – to nie banał czy pusty frazes. Autor udowadnia, że tak jest naprawdę. To zabawne, że ludzie, którzy są grubi, chcieliby być chudzi, a chudzi, chcą przytyć. Blondyni chcą być brunetami, a osoby mające kręcone włosy marzą o włosach prostych jak drut. Taki ten człowiek jest skomplikowany.

Mamy inne spojrzenie na piękno. Ludy afrykańskie preferują ozdoby duże i deformujące ciało. Dla nich człowiek tak ozdobiony jest piękny. Dla Europejczyków za to jest to najczęściej dziwactwo, ale z kolei Afrykanie za dziwactwo uznają tatuaże, powiększone usta i farbowane włosy. Inny wygląd wzbudza zainteresowanie. Czasem sympatię, czasem odrazę. Inaczej wyglądamy, ubieramy się, spędzamy czas. Czcimy innych bogów. Doskonale, kiedy za tym idzie chęć poznania drugiego człowieka. Poznawanie innych ludzi jest kluczem do ich akceptacji. Chciejmy poznawać innych. Pomyślmy: Czy to nie wspaniałe, ze każdy z nas jest jedyny w swoim rodzaju?

Recenzja również na: www.czasdzieci.pl

Leszek Talko "Niezwykłe Przypadki Kunegundy Paciorek" - recenzja

Nie leje się krew, trup nie ścieli się gęsto, ale i tak ciarki przebiegają po plecach.

Od samego początku wszystko jest nie tak. No bo jak można komuś, kto nazywa się Paciorek dać na imię Kunegunda? Fatalnie! Zwłaszcza jak się ma 13 lat, nie znosi się swojego imienia, a w komplecie z nazwiskiem, to już w ogóle klęska. Poza tym wygląd nie ten, nowy dom, nowe miasto, nowa szkoła, a świat wkurza i irytuje.

Introwertyczna nastolatka K. kręci z koleżanką z nowej szkoły filmy na YouTube, których popularność zaskakuje obie dziewczyny. Niestety, kiedy wszystko zaczyna się jakoś układać, nieoczekiwanie pakuje się w niezłe kłopoty. Poza tym w tajemniczych okolicznościach znika przyjaciółka i K. rusza na jej poszukiwanie.

W życiu czasem bywa pod górkę, ale tym razem życie naprawdę przesadziło… - tak kusi czytelnika okładka i wcale nie jest to przesada. Cała książka naszpikowana jest tajemniczymi sytuacjami i trzyma w napięciu aż do końca. Zaskakujących sytuacji, których świadkami są młodzi ludzie nie przewidzieliby nawet amerykańscy naukowcy.

Już dawno nie czytałam tak dobrej książki. Już dawno żadna pozycja książkowa nie wciągnęła mnie tak, że czytałam ją do późna w nocy. „Niezwykłe Przypadki Kunegundy Paciorek” autorstwa Leszka Talki są lekturą, w zasadzie thrillerem, którego mogę z czystym sumieniem polecić i dzieciom, i dorosłym. Nastolatków z pewnością wciągnie utrzymanie książki w realiach współczesnego cyfrowego świata, bo znajdą w nim i współczesny slang i YouTube i gry komputerowe. Poczują, że wszystko mogłoby rozegrać się także w ich życiu.

Recenzja również na: www.miastodzieci.pl

Jedźmy do Niepołomic!

Gdy Cię Kraków wkurzy, to zabieraj rolki, rower lub po prostu zdrowe nogi i ruszaj do Niepołomic. Nie będziesz się nudzić!

Odwiedziliśmy miasto zimą, zatem nie poznaliśmy całego spektrum atrakcji. Dla niezorientowanych i niezmotoryzowanych: z Krakowa jest całkiem niezłe połączenie autobusowe, a samo miasto zwiedza się pieszo.

Nasze pierwsze kroki skierowaliśmy do Muzeum Fonografii mieszczącego się w budynku Małopolskiego Centrum Dźwięku i Słowa. Muzeum jest miejscem najeżonym muzycznymi eksponatami z każdej epoki. Bardzo miłą niespodzianką jest sala odsłuchowa, w której posłuchaliśmy muzyki z płyt winylowych. Z resztą kolekcja winyli jest bardzo imponująca. Można spędzić tam mnóstwo czasu słuchając ulubionej muzyki, a także bajek czy kabaretów.

Niepołomice to także Izba Regionalna. Tę musimy odwiedzić następnym razem, bo w Muzeum Fonografii zabawiliśmy dłużej, niż zakładaliśmy i nie zdążyliśmy do niej.

Oczywiście niekwestionowaną atrakcją jest Zamek Królewski i znajdujące się w nim Muzeum Niepołomickie. Będąc w zamku, warto także odwiedzić znajdującą się na jego tyłach Osadę Podegrodzie zawierającą w pełni wyposażone chaty z sąsiednich wsi.

Można również wybrać się do Planetarium i Młodzieżowego Obserwatorium Astronomicznego. Planetarium prezentuje zjawiska astronomiczne związane z wyglądem nieba na różnych szerokościach geograficznych, ruchem planet i Słońca, fazami Księżyca oraz ruchem obrotowym Ziemi, a Młodzieżowe Obserwatorium Astronomiczne prowadzi zajęcia edukacyjne dla dzieci i młodzieży w ramach kół zainteresowań m.in. astronomicznego, multimedialnego czy informatycznego oraz zajmuje się popularyzacją astronomii.

Niepołomice mają niewielki, ale uroczy rynek z małymi kamieniczkami. Oczywiście poszliśmy coś skonsumować. Pyszne pierogi i żurek jedliśmy w Restauracji Jaga będącej także cukiernią i kawiarnią, a doskonałą kwaśnicę spałaszowaliśmy w Restauracji JakuboweSmaki. Obie restauracje znajdują się przy niepołomickim rynku.

Letnia oferta Niepołomic jest jeszcze bardziej ciekawa niż to, co można zobaczyć zimą, bo Niepołomice to m. in. Puszcza Niepołomicka, Ośrodek Hodowli Żubrów czy znajdujące się nieopodal miasta Bobrowe Rozlewisko. 

Osoby interesujące się I i II wojną światową znajdą w Niepołomicach i okolicach wiele miejsc pamięci i cmentarze wojenne z obu wojen.

Co nie udało nam się zobaczyć zimą, zobaczymy wiosną i latem. Ostrzę sobie już zęby na kilka miejsc...